Tsinelas

(Huling Hirit sa Buwan ng Pag-ibig)

Patapos na ang Buwan ng Pag-ibig.

Iniisip ko ngayon, kamusta kaya ang iyong Balentayms?

Ako? Nakatanggap naman ako ng isang tangkay ng rosas. Salamat sa kliyenteng naging tradisyon nang bigyan ng bulaklak lahat ng taga-bangko tuwing ika-14 ng Pebrero.

Kung hindi ka nakatanggap, ‘wag ka magdamdam. May ikukwento ako sa’yo…

May sampung taon na rin ang nakakaraan ng mabasa ko ang isang lathala sa Light Touch Christian Magazine na pinamagatang “Rosas o Tsinelas?”. Ito ay kwentong-buhay ng may-akda kung saan isinalaysay niya kung paano, sa paglipas ng panahon, nagbago ang pananaw niya sa pag-ibig.

Noong una, katulad ng karamihan sa aming mga babae, nasasabik siya na makatanggap ng mga rosas sa Araw ng mga Puso. Inggit na inggit daw siya sa mga babaeng pakendeng-kendeng sa pasilyo, bitbit ang mga rosas na kanilang natanggap. Tanong niya sa sarili, kailan kaya may mangliligaw at magreregalo sa kanya ng mga bulaklak?

Hindi nagtagal, nasagot na ang kanyang tanong. Isang makisig na lalaki ang nangligaw at nagbigay ng mga bulaklak, tsokolate at kung anu-ano pa. Naisip niya, baka ito na ang “the man of her dreams”. Hindi na siya nag-atubiling ibigay kay lalaki ang matamis na OO.

Ngunit ilang buwan pa ang lumipas bago niya natuklasang may-asawa at pamilya na ang lalaking iyon. Ang prince charming niya, biglang naging frog prince.

Dali-dali siyang nakipaghiwalay. Gayun pa man, nasaktan siya ng todo at simula noo’y naging mailap sa pag-ibig. Ginugol niya ang panahon sa trabaho.

Lumipas ang mga taon, muli’y may nangligaw sa kanya. Ang lalaking ito’y malayo sa kanyang tipo. Medyo baduy pa nga raw pumorma at hindi siya binigyan ng kahit isang tangkay ng bulaklak – hindi raw kasi praktikal. Pero ang lalaking ito na kumakatok sa kanyang puso’y masipag, magalang, mapagmahal, maunawain at matiyaga kahit nagpakita siya ng kawalan ng interes sa pakikipagrelasyon. Ang mga katangiang ito ang dahilan para mapamahal siya sa lalaki na noong una’y inaayawan niya.

Pagkaraan ng maraming taon, malalaki na ang mga anak nila, pati na ang waistline niya. Oo, tumaba raw siya pero di pa rin nagbago ang pagmamahal sa kanya ng kanyang asawa.

Pinakapaborito at pinaka-tumatak sa puso ko nung i-quote niya ang mga linya sa pelikula ni Regine Velasquez at Richard Gomez. Ang sagot ni Jaime Fabregas nung tanungin ni Richard kung paano raw malalaman na tunay na pag-ibig ang dumating sa'yo:

"Alam mo, 'yung totoong pag-ibig, parang tsinelas na luma. Magsuot ka man ng iba't ibang klase ng sapatos, pagdating mo sa bahay, 'yung lumang tsinelas pa rin ang hahanapin mo. Masarap isuot kaysa bago kasi lapat na lapat sa paa mo."

Dagdag pa niya:

"Ang tunay na pag-ibig ay talagang parang tsinelas kasi walang silbi 'yung isa kapag nawala 'yung kapares."

Tumpak.

Naalala ko ang anekdota ni Jose Rizal. Minsan, siya’y namamangka kasama ang kanyang mga pinsan. Hindi sinasadyang nahulog sa tubig ang isang kapares ng kanyang tsinelas. Inagos ito, dahilan para hindi na niya makuha. Walang kaabug-abog ay itinapon din niya sa tubig ang natitirang kapares ng tsinelas. Ano raw ba kasi ang silbi ng isang pirasong tsinelas. Naisip niya, kung sakaling may mangingisda na makapulot ng magkapares na tsinelas, maipapagamit pa niya ito sa kanyang anak.

Isa pa, tayong mga Pinoy, nasanay tayo na kahit maghapon tayong naka-Nike o kaya Prada o Otto pa man yan, pag-uwi natin sa bahay, tiyak na huhubarin pa rin natin ang ating mamahaling sapatos at hahanapin ang ating lumang tsinelas.

Pagkatapos ng isang mahabang araw ng pakikipagsapalaran sa buhay, kay sarap magtanggal ng sapatos at magsuot ng pambahay na tsinelas. May kagat-kagat man ito ng aso at pudpud na pudpod na, ayos lang kasi lapat na lapat na sa iyong paa. Makabili ka man ng bagong Havaianas, hahanap-hanapin mo pa rin ang luma mong Islander.

Ang tsinelas, parang Diyos at kanyang pag-ibig. Kung wala Siya, wala rin tayo.

Marami man ang dumating sa buhay natin, nag-aalay ng mga materyal na bagay na hindi tumatagal, iba pa rin ang mismo at wagas na pag-ibig ni Hesus. Iyon at iyon pa rin ang kukumpleto sa bawat araw natin.

At sana, ang pag-ibig sa iba’y maging katulad rin ng tsinelas, kahit saan mo itapak, magkatuwang pa rin. Pagdating sa pag-ibig, piliin mo yung pangmatagalan. Yung sasamahan ka sa paglalakbay sa buhay, saan ka man makarating

Ang pinaka-maganda at pinakamabangong rosas ay nalalanta rin pero ang kapares na binigay sa’yo ng Panginoon, lumain man ng panahon, hinding-hindi mo ipagpapalit.

Ang tanong ko sa’yo ngayon: Rosas o Tsinelas?

Rosas

Eto na naman ang buwan kung kailan namumula ang paligid, patok ang fine-dining at ubos ang bulaklak sa Dangwa.


Buwan ng mga puso…


Kung may iniibig ka AT iniibig ka rin niya, mas matamis pa sa Toblerone at mas makulay pa sa Panagbenga ang buwan na ito para sa’yo.

Kung single ka naman, ito ang buwan na makaka-DVD marathon mo ang aso mo, matatapos ang pag-cross stitch ng The Last Supper at makakapag-general cleaning sa kwarto mo. Baka nga pati garahe malinisan mo.


Tunay na ang Pebrero ay kay tamis ngunit kay pait din, may kilig ngunit mayroon ding kasamang kurot.


Sa mga singles, sa bawat makakasalubong na magkasintahang nilalanggam sa ka-sweetan at sa bawat sandaling ka-holding hands mo ang iyong sarili, nakaka-tempt maging bitter, ‘di ba? Napakadaling magma-pait at sabihin sa sariling, “Hmp, ang cheesy naman nila,” sabay *roll eyes*.


O ako lang ang ganun? Ako lang ang sinusubukang kumbinsihin ang sarili na ang Balentayms ay di para sa akin. Ang pag-ibig ay di para sa akin. Na masaya ako kung anong meron ako. Masaya na walang nag-fo-follow up maya’t maya, walang dapat hingan ng permiso kung aalis kasama ang barkada at walang pipigil kung gusto kong kulayan ng pula ang aking buhok. Ako lang ba?


Ang alam ko, unti-unting tinalupan ng Panginoon ang aking kalooban, parang isang repolyo. Siniwalat Niya sa akin ang tunay na laman ng puso ko: Ang pangarap na panoorin ang paglubog ng gintong araw, humiga sa damuhan, pagmasdan ang libu-libong mga tala at, salubungin ang pagdating ng bagong umaga – sa lahat ng ito, kasama ang taong mahal ko.


Ang mga pangarap na iyon, sinubukan kong ibaon sa walang-kamalayan nang aking matuklasan na ang bawat tsokolate ay may pait at ang bawat rosas ay may tinik. Ang mga pangarap na iyon, ninakaw at napalitan ng takot na mangarap at magmahal muli.


Ngunit ang lahat ng ‘yon ay napawi nang maunawaan at maramdaman ko ang tunay na kahulugan ng pag-ibig. Wala ito sa tamis ng tsokolate o sa halimuyak ng bulaklak na inihahandog sa’yo. Ito ay matatagpuan sa busilak at wagas na pag-ibig ng Panginoon.


Ang Panginoon, higit pa sa rosas at tsokolate ang kayang ialay sa’tin. Binigay Niya ang Kanyang buhay.
Minamahal Niya tayo…


kahit na tayo ay mareklamo, nakakainis at makitid ang pag-iisip.


kahit na ilang ulit natin Siyang bastedin at ilagay sa screened calls ang Kanyang number. 


kahit pa ilang oras, araw, linggo at taon natin Siyang paghintayin.


kahit pa ii-snob natin Siya pag tayo ay nagtampo (eh kasalanan naman natin).


Minamahal Niya tayo kahit na hindi tayo perpekto at patuloy Niya tayong mamahalin kahit ang ating balat ay kumulubot, ang uban ay dumami at tayo’y mag-amoy lupa.


Meron pa bang hihigit sa pagmamahal na yan?


Tingin ko, wala na.


Kaya naman ngayon, may rosas, tsokolate at teddy bear o wala, masasabi ko na masaya ako sa kung anong meron (o wala) ako. Hindi dahil sa takot at pag-iwas sa kabiguan. Lahat ng iyon ay napawi na.


Walang takot sa pag-ibig. Ang ganap na pag-ibig ay nagtataboy ng takot sapagkat ang takot ay kaparusahan. Ang natatakot ay hindi pa nagiging ganap sa pag-ibig.


I Juan 4:18


Masaya ako dahil ang pag-ibig ng Diyos ang tanging nakakapagdulot ng ganap na kagalakan sa aking puso.


Bihagin mo ako, Panginoon, ng Iyong pag-ibig at ‘wag mo na akong pakawalan.

In Two Places At Once

When A Walk to Remember hit the big screen ten years ago, it became a favorite to the hopeful and hopeless romantics alike. I am guilty as charged. One of my favorite scenes was when Landon (Shane West) brought Jaime (Mandy Moore) to the state border. He made her put her left foot on one side of the border and the right on the other. Viola! Her wish to be in two places at once was fulfilled.

Cute, isn't it?

As for me, I have my own version of being in two places at once.

I grew up somewhere in the metro east where there is a stretch of road called Imelda Avenue (formerly Felix Avenue). It’s adjacent (naks, adjacent) to Marcos High-way on the north and Ortigas Ext. Avenue on the south. On one side you are in Pasig but when you cross the street, you are in Cainta already. Stand on the isle and viola; you’re in two places at once.

Here’s another one: it’s the place in between singleness and parenthood. It’s where you want to leave the rest of the world behind chasing your boldest dreams but you can’t because you’re responsible for another soul and where you want to give everything you have to nurture that special being but you can’t because your hands are tied by the meager resources of a young single person.

Awkward.

You want to bond with your fellow singles but you have to be home early to read bedtime stories and make kamot to the likod of an adorable kid. You try to discuss issues with other mothers but find yourself quite lost when they start sharing married-life struggles.

Disorienting.

Not knowing where to go, to the right, to the left, to stand perfectly still or just evaporate like a mist.

I am not an isolated case. Even though each of you is related to a single-mom and this world has become so familiar with our presence, no one understands our struggles completely. Parenthood is one thing, single-parenthood another.

I’ve been crying out to God for the longest time. Lord, ang hirap! Being both the mother and the father. Nurturing and providing. Caring and protecting.

Singleness and parenthood. I realized what I was doing: STRUGGLING. Struggling to get out of the place where God has placed me and trying to fit in either of the two worlds. I found myself out of placed. Torn.

What I did not understand was this: Single-parenthood is a unique season on its own. God has put a unique set of challenges upon me so that I would become the unique person He designed me to be. A person that He can one day use for His great and mighty purposes.

God is the author of our life’s story.

To the other single-moms, God wants to tell us that He will increase our faith as He continues to stretch us. He will give us faith if we had none to start off with. He will meet us wherever we are. Even to the darkest alley, He will be there to walk us through. We need not worry about making both ends meet. His arms are long enough to cover the whole earth. Kung gusto mo, pati whole universe!

He will be our Mentor. We can triumph each day’s challenges, from dragging a sleepy grade-schooler out of his bed to changing soaked bed sheets at night.

He will be our Best friend. We can rant out our frustrations and disappointments, 24/7 and know that He won’t fall asleep.

He will be our Husband. We can sleep soundly, comforted, loved and assured that there will be a budget for the grocery, tuition fee, school bus, Happy Meals, Kiddie Meals and trips to the toy store.

Kaya ikaw, go-getter mom, stop struggling and start trusting in His awesome power. Even though you want to run away, stand still and know that He is God.

I speak to you as if our circumstances are the same but wherever road, border or high-way you are right now, let His word be a lamp to your feet and a light to your path. (Psalm 119:150)

My son will turn seven on January 16. Standing on this place called single-parenthood has been amazing for me. I’m at awe as I look back to the past seven long years. Joyful, excruciating, wonderful, exciting, painful and exhilarating. These are only a few adjectives for the mix of emotions this rollercoaster ride has been – so far. Nevertheless, I declare God has certainly been faithful to His promises of redemption, protection, strength, comfort, direction and provision.

Just like how Jamie thought Landon was acting crazy, we might think that God doesn't know what He's doing. But He does. And it's really an exciting and nakakakilig thing. *twinkle twinkle*